افراد را آموزش دهند، مقررات جدی برای رعایت استانداردهای خانه‌سازی‌ داشته باشند و نیروی تخصصی توانمند، دانشمند و مهندسانی مجرب تربیت کنند تا اگر زلزله رخ داد خسارات و تلفات آن کم باشد. کسی مانند آقای روحانی که سال‌ها در مجلس نماینده بوده‌اند، سال‌ها دبیر شورای‌عالی امنیت ملی بوده و ۴٫۵سال گذشته رئیس‌جمهور هستند حتما این را خوب می‌دانند. می‌دانیم کشوری چون ژاپن، که به‌مراتب از ما زلزله‌خیز‌تر است، در این زمینه پیشرفت‌های شگرفی کرده است که نشان می‌دهد مقاوم‌سازی‌ در مقابل زلزله شدنی است.

زلزله اخیر قصر شیرین هم مانند هر زلزله‌ای بسیار دردآور بود. غم‌انگیزتر تصاویر خانه‌های نوساخته شده مسکن مهر و تنها بیمارستان شهر بود که قاعدتا باید در ساخت آنها در مقابل زلزله دقت می‌شد. محاکمه و بازخواست کسانی که در ساخت و تأیید چنین ساختمان‎هایی دست داشته‌اند کوچک‌ترین انتظار مردم از دستگاه قضایی است. این هم مشمول آن ساختمان‌هایی ‌می‌شود که در این زلزله خراب شدند و هم آن‌هایی که برای خراب شدن در صف نوبت زلزله‌های بعدی هستند.

در زلزله اخیر شاید متهم بخشی از خسارت‌های مربوط به مسکن مهر تا حدودی مشخص باشد. دولت پیشین را می‌توان به هزار و یک دلیل متهم بسیاری از مشکلات امروز ایران دانست. به‌خصوص آنکه فعلا دو جناح حاکم در کشور با او موافق نیستند. ولی آیا این کار، داغ را از دل مصیبت‌دیدگان این زلزله دور می‌کند؟

راه دوری نرویم. فاصله هوایی محل زلزله تا سد داریان فقط ۱۰۰کیلومتر و سد سیمره ۲۰۰کیلومتر است. ده‌ها سد دیگر در همین محدوده یا ساخته شده و یا در حال ساخت هستند. فرد مطلعی به من می‌گفت که برای ساخت سد داریان ۲۷هزار میلیارد تومان هزینه شده است. همین ۹ آبان روزنامه اطلاعات تیتر اول خود را به ساخت ده‌ها پروژه عظیم سد‌سازی‌ اختصاص داده بود: «‌در ابرپروژه طرح ملی آب در قالب ۶۱ طرح و ۱۲۰پروژه در ۱۲ استان با اعتباری معادل ۶٫۲ میلیارد دلار و ۱۸هزار و ۶۰۰میلیارد تومان در حال اجراست. در اجرای این طرح ۸میلیارد دلار با هدف توسعه و عمران غرب کشور در حوزه آب از صندوق توسعه ملی برداشت شد و در اجرای این طرح ۲۰۰شرکت پیمانکار و ۴۱شرکت مشاور مشغول به‌کار شدند و ۲۵۹میلیون مترمکعب خاکبرداری و سنگ‌برداری انجام شده و ۱۳۰کیلومتر تونل به روش مکانیزه حفر شده است».

آقای روحانی روستای هجیج و چشمه بل در اثر ساخت سد داریان به‌مراتب بدتر از زلزله اخیر آسیب دیدند. انسان وقتی دریاچه پشت سد داریان – که هنوز آبگیری آن کامل نشده است را می‌بیند – مو به تنش سیخ می‌شود که چگونه می‌توان رودخانه را کشت و مردمانی که قرن‌ها در مسیر این رودخانه – از مصب تا انتهای آن در دشت‌های جنوب عراق و خوزستان – که امروز به کانون ریزگرد تبدیل شده‌اند، را نادیده گرفت. چرا برای ساخت خانه می‌فرمایید مردم بروند وام بگیرند و خودشان خانه‌های محکم بسازند ولی برای اختصاص هزاران میلیارد تومان برای ساخت این سدها، دستگاه مسئول ساخت این سدها نه به ضجه‌های مردم محلی گوش می‌کند و نه به صدها متخصص و دردمندی که می‌گویند دستگاه سد‌سازی‌ را متوقف کنید؛ دستگاهی که خاورمیانه را تهدید می‌کند. مگر جمعیت مرزنشین‌های ما در غرب کشور چند نفر است که می‌خواهید برایشان این همه سد بسازید؟

مگر توسعه فقط سد‌سازی‌ است؟ مگر در ارومیه ده‌ها سد نساختید؟ آیا با این روند برای مردم ارومیه جز آینده‌ای بیمناک، دستاورد دیگری هم می‌توان تصور کرد؟ آیا شما تصاویر نابودی صدها تن سیب را در ارومیه ندیده‌اید؟ چرا به جای سد‌سازی‌ به مردم در ساخت خانه‌های مقاوم کمک نمی‌کنید؟ چرا به جای سد‌سازی‌، صنعت نساجی و پوشاک را در منطقه توسعه نمی‌دهید تا بازار لباس و پارچه کشور در اشغال ترکیه در نیاید؟ چرا مردم منطقه باید اینقدر در فقر و فلاکت باشند که به کولبری بپردازند و هر از چند گاهی هم قربانی شوند؟ مگر پول صندوق توسعه ملی فقط برای سدسازان است؟ چرا آموزش، پژوهش، حمل‌ونقل عمومی و صدها راه دیگر برای توسعه پایدار در کشور به منابع این صندق دسترسی ندارند؟

شاید این نوشته من را آقای روحانی نخواند. ولی می‌دانم چند نفری از معاونان و مشاوران ایشان و وزرا حتما می‌خوانند. این نوشته را بدهید به آقای اردکانیان و از ایشان بخواهید این پروژ‌های سد‌سازی‌ در غرب کشور را متوقف کنند و دولت هم پول آنها را نه برای ساخت صنعت در اصفهان، اراک، یزد، سمنان و کرمان که برای همین مردم دوست داشتنی مناطق مرزی در غرب و شرق کشور خرج کنند تا بی‌توجهی به آنها باعث نشود ساکنان آن مناطق، چون ساکنان روستای هجیج، به تروریست‌های داعش و طالبان بپیوندند و یا با کولبری جانشان را به خطر نیندازند. مسکن مهر و متهم آن را هم به دادگاه تاریخ بسپارید ولی شما کاری کنید که در آینده مورد مهر تاریخ قرار گیرید.